Wyniki egzaminu radcowskiego są już w większości znane. Teraz przyjrzyjmy się zadaniom, przez które młodzi prawnicy nie zdali tegorocznego egzaminu zawodowego.
Podsumowując, z dostępnych, opublikowanych danych przez wszystkie komisje wynika, że w Warszawie najwięcej problemów sprawiło zadanie z prawa gospodarczego oraz z prawa cywilnego. Tu odsetek ocen niedostatecznych był najwyższy. W pojedynczych przypadkach oceny niedosteczne wystawiano również z zadania z prawa karnego i raz z etyki. Z kolei dane z Komisji w Poznaniu pokazują, że tu problematyczne okazało się zadanie z prawa administracyjnego. Inne komisje nie przedstawiły ocen cząstkowych. Poznajmy więc rozwiązania kazusów, które wywołały tyle zamieszania.
Zdaniem zespołu do przygotowania zadań na egzamin radcowski, w stanie faktycznym sprawy uzasadnione jest wniesienie apelacji w imieniu powoda Adama Nowaka.
1. Wyrok powinien być zaskarżony w części, w której Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda:
a) pkt 2 wyroku – co do kwoty 6 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:
- 4 500 zł od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty,
- 1 500 zł od dnia 17 września 2021 r. do dnia zapłaty,
oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 1 500 zł od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia 5 marca 2023 r.,
b) pkt 3 wyroku – co do kosztów procesu.
Jeżeli chodzi o koszty najmu pojazdu zastępczego, zasadne jest zaskarżenie wyroku co do kwoty 1 250 zł z tytułu 5 dób najmu, jako technologicznie uzasadnionego okresu naprawy uszkodzonego pojazdu, co jednoznacznie wynika z niekwestionowanej opinii biegłego Jakuba Wolnego (zob. wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r., II CK 494/03; zob. też uchwałę SN z dnia 15 lutego 2019 r., III CZP 84/18 i powołane tam orzecznictwo), a średnia stawka rynkowa wynosiła 250 zł brutto (co również wynika z tej opinii). Zaskarżenie wyroku co do kosztów najmu pojazdu zastępczego w pozostałej części nie byłoby zgodne z interesem klienta jako sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, skoro z zeznań samego powoda wynika, że pojazd został oddany do naprawy w poniedziałek i był gotowy do odbioru w piątek, a do odbioru w tym dniu nie doszło z przyczyn leżących wyłącznie po stronie powoda.
2. Wartość przedmiotu zaskarżenia powinna obejmować:
a) odszkodowanie w wysokości 4 500 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu marki Audi A4 o nr rej. WR1111A,
b) odszkodowanie w wysokości 1 250 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego,
c) odszkodowanie w wysokości 250 zł z tytułu kosztów prywatnej ekspertyzy rzeczoznawczej,
d) ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 1 500 zł od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia 5 marca 2023 r., co stanowi kwotę 235,50 zł (liczonych na podstawie art. 481 § 2 k.c., przy założeniu w zadaniu, że w całym tym okresie stopa referencyjna NBP wynosiła 4,5% w skali roku), co daje łączną kwotę 6 235,50 zł, a więc wartość przedmiotu sporu to kwota 6 236 zł (art. 1261 § 3 k.p.c.).
3. Zdający powinien podnieść zarzuty naruszenia przez sąd następujących przepisów prawa procesowego, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy:
a) art. 233 § 1 i art. 231 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że pojazd sprowadzony z zagranicy był pojazdem powypadkowym; sąd ustalił podstawę domniemania faktycznego w oparciu o niepełny (wybiórczy) materiał dowodowy, biorąc pod uwagę jedynie fakt sprowadzenia pojazdu z zagranicy, a pomijając zeznania powoda co do stanu tego pojazdu, a w konsekwencji wyciągnął nieprawidłowy wniosek co do tego stanu;
b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę części przeprowadzonych dowodów:
- poprzez pominięcie ustaleń opinii biegłego Jakuba Wolnego, że zastosowanie części jakości „Q” i „P/PJ” nie przywróci pojazdu do stanu sprzed szkody, że nie ma podstaw do stosowania potrąceń z tytułu poprzednich napraw i brak jest informacji, aby uszkodzone w kolizji części nie były częściami oryginalnymi,
- sąd nieprawidłowo ocenił jako niewiarygodne zeznania powoda co do bezwypadkowości pojazdu i jakości części w pojeździe w chwili zdarzenia, tylko na podstawie tego, że jest bezpośrednio zainteresowany wynikiem sprawy,
- sąd wyprowadził z zeznań powoda wnioski, które z tych zeznań nie wynikają, a mianowicie, że dokonana przez niego naprawa za kwotę 4 000 zł doprowadziła do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, chociaż powód zeznał, że pojazd po naprawie był technicznie sprawny, ale do naprawy użyto części innej jakości, niż przed zdarzeniem (techniczna sprawność pojazdu nie oznacza przywrócenia go do stanu sprzed szkody);
c) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę zeznań powoda, a w konsekwencji nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego w zakresie możliwości korzystania przez powoda z samochodu marki Kia, który zgodnie z rzeczywistym stanem faktycznym jego żona wykorzystywała do prowadzenia działalności gospodarczej.
4. Zdający powinien podnieść zarzuty naruszenia przez sąd następujących przepisów prawa materialnego:
a) art. 361 § 2 w zw. z art. 363 § 1 i 2 k.c. poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że naprawa pojazdu przy użyciu części o jakości „Q” i „P/PJ” pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a wartość poniesionej szkody uzależniona jest od tego, czy poszkodowany naprawił pojazd, podczas gdy prawidłowa interpretacja tych przepisów w okolicznościach sprawy wskazuje, że to właśnie zastosowanie części oryginalnych o jakości „O” pozwoli na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a okoliczność, czy pojazd został naprawiony, czy nie, jest irrelewantna z punktu widzenia obowiązku naprawienia szkody. Konsekwencją powyższej błędnej wykładni prawa materialnego było niewłaściwe ustalenie wysokości powstałej szkody. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, poszkodowany może skonstruować żądanie jako zwrot wydatków faktycznie poniesionych na naprawę pojazdu lub jako równowartość kosztów, których poniesienie przywróci pojazd do stanu sprzed powstania szkody (postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2018 r., III CZP 51/18). Powód, zgodnie z art. 363 § 1 k.c. dokonał wyboru sposobu naprawienia szkody poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Ponadto utrwalony jest pogląd, iż powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu pierwotnego, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar, czy dokona prowizorycznej naprawy, czy też wydatkuje odszkodowanie na zupełnie inne cele. Uwzględnia się przy tym, że dokonanie naprawy sposobem gospodarczym, w niepełnym zakresie lub przy użyciu części niższej jakości, nie powoduje naprawienia szkody w całości (zob. uchwały SN: z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01; z dnia 13 czerwca 2013 r., III CZP 32/03, i z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17; postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2018 r., III CZP 51/18; uchwałę składu siedmiu sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11); odosobniony, niezgodny ze zdecydowanie dominującą linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, pogląd na temat szkody w sytuacji naprawienia pojazdu został wyrażony w wyroku SN z dnia 8 grudnia 2022 r., II CSKP 726/22 i powołanie się na ten pogląd byłoby działaniem sprzecznym z interesem klienta, na rzecz którego ma działać radca prawny;
b) art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że koszty prywatnej ekspertyzy nie pozostawały w adekwatnym związku ze szkodą, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu wskazuje, że ich poniesienie było obiektywnie uzasadnione i konieczne. Skoro odszkodowanie przyznane przez ubezpieczyciela na etapie postępowania likwidacyjnego nie wyrównało całości szkody w majątku poszkodowanego, oznacza to, że ubezpieczyciel nienależycie wykonał swój obowiązek wynikający z umowy OC. Powyższe doprowadziło do konieczności i celowości poniesienia wydatku na prywatną opinię rzeczoznawcy, która była niezbędna do ustalenia rzeczywistej wysokości szkody (zob. uchwały składu siedmiu sędziów SN: z dnia 29 maja 2019 r., III CZP 68/18, i z dnia 2 września 2019 r., III CZP 99/18);
c) art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że koszty najmu pojazdu zastępczego nie były celowe i niezbędne, a w konsekwencji nie pozostawały w adekwatnym związku ze szkodą, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu wskazuje, że ich poniesienie było obiektywnie uzasadnione i konieczne. Roszczenie z tytułu najmu pojazdu zastępczego nie jest uzależnione od wykorzystywania pojazdu do prowadzenia działalności gospodarczej, czy też posiadania przez poszkodowanego dostępu do komunikacji publicznej (uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). W tym kontekście bez znaczenia pozostaje, że żona powoda była w posiadaniu innego pojazdu, tym bardziej, że wykorzystywała go do prowadzenia działalności gospodarczej. Sporadyczne podwożenie powoda do pracy przez kolegę, jego autem, również nie może zostać uznane jako możliwość stałego korzystania z innego pojazdu;
d) art. 361 § 2 w zw. z art. 6 k.c. poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na obciążeniu powoda ciężarem dowodu w zakresie zarówno braku uszkodzeń istniejących przed zdarzeniem i zamontowania (przed zdarzeniem) w pojeździe oryginalnych części, jak również braku wzrostu wartości pojazdu wskutek zastosowania oryginalnych części, podczas gdy to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania, że przed zdarzeniem pojazd był naprawiany przy użyciu nieoryginalnych części, a zastosowanie części oryginalnych doprowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda. Ciężar udowodnienia wzrostu wartości pojazdu w porównaniu ze stanem sprzed szkody obciąża wyłącznie zakład ubezpieczeń (uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11). Tym samym, to pozwany winien wykazać, że zastosowanie oryginalnych części doprowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda. Sąd zatem błędnie przerzucił ciężar dowodu z pozwanego na powoda. Z kolei strona pozwana w toku procesu nie wykazała, że w pojeździe przed zdarzeniem były zamontowane inne części niż oryginalne;
e) art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 817 § 1 k.c. (ewentualnie w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych), poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że odsetki od odszkodowania należy zasądzić od daty wyrokowania, podczas gdy jest to świadczenie pieniężne, które winno zostać spełnione przez zakład ubezpieczeń w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia tego roszczenia, a pozwany nie wykazał, aby spełnienie świadczenia w tym terminie nie było możliwe (zaszedł wyjątek wskazany w ustawie).
5. Wniosek apelacyjny powinien zostać sformułowany jako wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 6 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:
- 4 500 zł od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty,
- 1 500 zł od dnia 17 września 2021 r. do dnia zapłaty,
oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 1 500 zł od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia 5 marca 2023 r., a także kosztów procesu za obie instancje
1. Zdaniem zespołu do przygotowania zadań na egzamin radcowski, prawidłowe rozwiązanie zadania polega na sporządzeniu pozwu o rozwiązanie spółki MOC PLASTIKU sp. z o.o. (dalej: Spółka), którego podstawę stanowi art. 271 pkt 1 k.s.h.
2. Nie jest uzasadnione sporządzenie pozwu o wyłączenie wspólnika Adama Kosa ze Spółki, albowiem § 25 umowy Spółki jest sprzeczny z art. 266 § 1 i 2 k.s.h., który to przepis ma charakter ius cogens. Z art. 266 k.s.h. wynika, że ze spółki z o.o. nie może zostać wyłączony wspólnik, który ma udziały o wartości co najmniej połowy kapitału zakładowego, nawet gdyby po jego stronie zachodziły ważne powody do wyłączenia ze spółki. Ponieważ Adam Kos ma udziały w Spółce o wartości 50% kapitału zakładowego, to sąd nie może orzec o jego wyłączeniu ze Spółki.
3. Legitymację bierną w sprawie o rozwiązanie spółki posiada wyłącznie Spółka, która powinna zostać pozwana.
4. W uzasadnieniu roszczenia o rozwiązanie Spółki należy podnieść, że w przedstawionym w zadaniu stanie faktycznym nie tylko zachodzi konflikt pomiędzy wspólnikami, ale ma on charakter istotny i trwały, który wpływa na funkcjonowanie Spółki, w której rozkład głosów pomiędzy wspólnikami będącymi w konflikcie (50:50) uniemożliwia podejmowanie w Spółce decyzji przez jej organy (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 21 maja 2014 r., I ACa 1440/13).
5. W pozwie należy wnioskować o ustanowienie kuratora dla pozwanej, na podstawie art. 69 § 1 k.p.c., gdyż w Spółce nie został powołany pełnomocnik do reprezentowania Spółki w sporach z członkami zarządu ani też nie została ustanowiona rada nadzorcza. Zachodzi zatem brak w organie uniemożliwiający reprezentację Spółki (zgodnie z art. 210 § 1 k.s.h.) w sporze z Markiem Sową, który na dzień złożenia pozwu jest członkiem zarządu. Przez brak w organie uniemożliwiający reprezentację osoby prawnej – w rozumieniu art. 69 § 1 k.p.c. – należy rozumieć nie tylko sytuację, gdy organ jest niekompletny (kadłubowy), a więc gdy nastąpi zmniejszenie liczby członków tego organu poniżej minimum wymaganego przez ustawę lub umowę (statut) dla skutecznej reprezentacji, ale również taki stan, gdy wprawdzie organ jest obsadzony przez przewidzianą liczbę piastunów, lecz nie mogą oni reprezentować tej osoby, ponieważ są pozbawieni prawa reprezentowania lub z zakresu tego prawa wyłączona jest możliwość podejmowania skonkretyzowanego rodzaju działań, w tym występowania za osobę w ściśle określonym postępowaniu cywilnym lub oznaczonym rodzaju postępowań (wyrok SA w Krakowie z dnia 15 czerwca 2021 r., I AGa 340/19).
6. Mandaty członków zarządu Spółki wygasną – zgodnie z art. 202 § 2 k.s.h. – dopiero w 2024 r., z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za ostatni pełny rok obrotowy pełnienia funkcji członka zarządu. Trzyletnia kadencja zarządu w Spółce powinna być liczona od 2020 r., i obejmować trzy pełne lata obrotowe, tj. 2021, 2022 i 2023, albowiem zmiana umowy 2 spółki wymaga także wpisu do rejestru, zgodnie z art. 255 § 1 k.s.h. Zmiana umowy Spółki w zakresie wprowadzenia trzyletniej kadencji zarządu została wpisana do KRS w dniu 2 lutego 2020 r.
7. Stanowisko Adama Kosa o wygaśnięciu mandatów członków zarządu w Spółce wyrażone na zwyczajnym zgromadzeniu wspólników w dniu 30 września 2022 r. należy uznać za nieprawidłowe, przez co jego zaniechania w sprawowaniu funkcji członka zarządu po tym dniu uzasadniają rozwiązanie Spółki także z powodu uniemożliwiania przez niego prawidłowego działania zarządu i wymaganej umową Spółki reprezentacji łącznej.
8. Pozew powinien zostać skierowany według siedziby Spółki do Sądu Okręgowego Wydziału Gospodarczego w Katowicach (art. 40 k.p.c.). Zgodnie z art. 4582 § 1 pkt 3 k.p.c. sprawy ze stosunku spółki są sprawami gospodarczymi, które rozpoznają sądy gospodarcze w wydziałach gospodarczych (art. 10a i art. 12 § 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych).
9. Roszczenie o rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ma charakter majątkowy (postanowienie SA w Warszawie z dnia 29 grudnia 1993 r., I ACz 1120/93). Stosownie do art. 19 § 2 k.p.c., powód powinien zatem oznaczyć w pozwie wartość przedmiotu sporu kwotą pieniężną 120 000 zł, niezależnie, czy jako wartość przedmiotu sporu zostanie wskazana wysokość kapitału zakładowego Spółki, czy wartość jej majątku (w doktrynie zostały wyrażone rozbieżne poglądy za ustaleniem wartości przedmiotu sporu w sprawie o rozwiązanie spółki z o.o. na podstawie jednej z tych wartości).
10. Opłata sądowa od pozwu o rozwiązanie spółki jest opłatą stałą i wynosi 5 000 zł (art. 29 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).
11. Pozew powinien odpowiadać wymogom formalnym, określonym w art. 126, 126(1) i 187 k.p.c., a także w art. 458(3) § 1 k.p.c. i art. 15zzs(9) ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 394, z późn. zm.).
12. W pozwie należy sformułować wniosek o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
13. Należy prawidłowo sformułować wnioski dowodowe na okoliczność potwierdzenia konkretnych faktów, mających istotne znaczenie w sprawie, a które mają zostać wykazane poszczególnymi dowodami (art. 235(1) w zw. z art. 227 k.p.c.).
14. Dodatkowymi walorami pracy będą:
a) wniosek o powołanie konkretnej osoby do pełnienia funkcji likwidatora,
b) wniosek o zabezpieczenie powództwa poprzez ustanowienie zarządcy przymusowego nad przedsiębiorstwem (art. 752(4) w zw. z art. 730 i 755 k.p.c.), albowiem znajduje to uzasadnienie w przedstawionym w zadaniu stanie faktycznym, w którym konflikt pomiędzy wspólnikami został przeniesiony z organu zgromadzenia wspólników także do zarządu, uniemożliwiając jego prawidłowe funkcjonowanie - a tym bardziej, jeżeli jako te osoby zostanie wskazany Marek Sowa, gdyż byłoby to działaniem najpełniej realizującym interes mocodawcy.
Zdaniem zespołu do przygotowania zadań na egzamin radcowski, w przypadku zadania z zakresu prawa administracyjnego celowe jest sporządzenie skargi do sądu administracyjnego, ponieważ organy obu instancji dopuściły się następujących naruszeń przepisów prawa materialnego i przepisów procedury administracyjnej:
1. Organ II instancji naruszył art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska, przez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że przepis ten uprawniał Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Przemyślu do wydania decyzji w sprawie. Treść tego przepisu wskazuje, że decyzję o zmianie nazwiska lub decyzję o odmowie zmiany nazwiska wydaje kierownik urzędu stanu cywilnego, do którego został złożony wniosek. Prawidłowa wykładnia powołanego przepisu przez organ odwoławczy doprowadziłaby do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do właściwego Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Rzeszowie, ponieważ o właściwości organu w tym przypadku nie decyduje jedynie właściwość rzeczowa, ale także właściwość miejscowa wynikająca z miejsca złożenia wniosku. W skardze należy podnieść najistotniejszy zarzut naruszenia przez organ odwoławczy art. 12 ust. 1 ww. ustawy przez jego błędną wykładnię, co miało wpływ na wynik sprawy w sposób wyżej przedstawiony.
2. Organ II instancji naruszył art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska, jako przepis prawa materialnego, przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że zawarte w tym przepisie przesłanki muszą mieć charakter jedynie obiektywny, jak również, że w okolicznościach niniejszej sprawy nazwisko wnioskodawcy nie ośmiesza go i nie może być uznane za nielicujące z godnością człowieka. Ocena ośmieszającego charakteru nazwiska musi uwzględniać także indywidualne uwarunkowania wnioskodawcy zmiany nazwiska, skoro pojęcie „ważne powody”, obejmujące pojęcie "ośmieszające nazwisko” zawarte w powołanym przepisie, jest klauzulą generalną, wymagającą konkretyzacji w każdej indywidualnej sprawie. Ponadto nazwisko wnioskodawcy obiektywnie nie licuje z jego godnością jako człowieka i lekarza, skoro nazwisko to w oczywisty sposób wzbudza negatywną ocenę aktywności wnioskodawcy. Prawidłowa wykładnia powołanego przepisu przez organ odwoławczy doprowadziłaby do uchylenia decyzji organu I instancji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. i przekazania sprawy do właściwego Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Rzeszowie w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości, jako właściwego organu I instancji w sprawie, z uwzględnieniem indywidualnych uwarunkowań wnioskodawcy będącego lekarzem chirurgiem dokonującym specjalistycznych zabiegów. W skardze należy zarzucić organowi odwoławczemu naruszenie art. 4 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jako przepisu prawa materialnego, przez jego błędną wykładnię, co miało wpływ na wynik sprawy w sposób wyżej przedstawiony.
3. Organ II instancji naruszył art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., jako przepis postępowania, w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska oraz art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. przez niedostrzeżenie niewłaściwości organu I instancji do wydania decyzji. Wniosek o zmianę nazwiska składa się do wybranego kierownika urzędu stanu cywilnego (art. 10 ust. 1 powołanej ustawy); w wyniku tego decyzję o zmianie nazwiska lub decyzję o odmowie zmiany nazwiska wydaje kierownik urzędu stanu cywilnego, do którego został złożony wniosek (art. 12 ust. 1 powołanej ustawy). W ten sposób właściwość miejscowa kierownika urzędu stanu cywilnego do wydania decyzji wynika z woli wnioskodawcy, któremu organowi złoży wniosek o zmianę nazwiska. W skardze należy zarzucić organowi II instancji naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., jako przepisu postępowania, w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska, mające istotny wpływ na wynik sprawy, przez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji dotkniętej wadą rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.
4. Organ II instancji naruszył art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 10 § 1 k.p.a., jako przepisy postępowania, przez niedostrzeżenie, że organ I instancji, nawet niebędący organem właściwym, wydał decyzję przed upływem wyznaczonego terminu do zapoznania się przez wnioskodawcę, działającego przez pełnomocnika, ze zgromadzonym materiałem dowodowym i wypowiedzeniem się w tym zakresie, co pozbawiło stronę, działającą przez pełnomocnika, do podniesienia istotnej okoliczności braku właściwości organu I instancji do prowadzenia postępowania i wydania decyzji. Prawidłowa ocena organu II instancji podanej okoliczności doprowadziłaby do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy właściwemu organowi I instancji. W skardze należy zarzucić organowi II instancji naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 10 § 1 k.p.a., jako przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy w sposób wyżej przedstawiony.
5. Organ II instancji naruszył art. 15 k.p.a., jako przepis postępowania, w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska przez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji niewłaściwego do przeprowadzenia postępowania i wydania decyzji, co w konsekwencji oznacza, że sprawa została rozpatrzona przez organ właściwy tylko w jednej instancji, tj. instancji odwoławczej. Prawidłowa ocena organu II instancji podanej okoliczności doprowadziłaby do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy właściwemu organowi I instancji w celu przeprowadzenia postępowania i w ten sposób zagwarantowania wnioskodawcy prawa do złożenia odwołania, tj. zachowania prawa do dwuinstancyjnego postępowania administracyjnego w sprawie. W skardze należy zarzucić organowi II instancji naruszenie art. 15 k.p.a., jako przepis postępowania, w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska, mające istotny wpływ na wynik sprawy, w sposób wyżej przedstawiony.
6. Organ I instancji naruszył art. 12 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska przez niewłaściwe zastosowanie, polegające na uznaniu swojej właściwości do przeprowadzenia postępowania i wydania decyzji. Prawidłowa ocena organu I instancji swojej niewłaściwości do rozpatrzenia wniosku doprowadziłaby do zwrotu wniosku właściwemu organowi I instancji (który przekazał wniosek temu organowi) albo zwrócenia się do Wojewody Podkarpackiego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość z Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Rzeszowie, na podstawie art. 22 § 1 pkt 1 k.p.a. W skardze należy zarzucić organowi I instancji naruszenie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, mające istotny wpływ na wynik sprawy, w sposób wyżej przedstawiony.
7. W skardze należy zawnioskować o zastosowanie przez sąd administracyjny art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a wobec decyzji organu II instancji, tj. uchylenie tej decyzji oraz zastosowanie art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 135 p.p.s.a. i art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a., wobec decyzji organu I instancji, tj. stwierdzenie nieważności tej decyzji z przyczyny niewłaściwości tego organu do przeprowadzenia postępowania i wydania decyzji, w celu przeprowadzenia ponownego postępowania przez właściwy organ I instancji dla dokonania prawidłowej oceny ustalonych okoliczności faktycznych, z uwzględnieniem oceny prawnej sformułowanej przez sąd.
8. W skardze należy również zawnioskować o zasądzenie na rzecz skarżącego od Wojewody Podkarpackiego – na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. – kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, mając na uwadze utratę tego uprawnienia w warunkach określonych w art. 210 § 1 p.p.s.a
Źródło:
- Wyniki egzaminu radcowskiego 2023, https://www.egzaminradcowski.pl/?p=817
- Zadania na egzamin radcowski 2023, https://www.gov.pl/web/sprawiedliwosc/zadania-wraz-z-opisami-istotnych-zagadnien-na-egzamin-radcowski-w-2023-r
>>Czytam więcej artykułów w: Egzaminy prawnicze
_____________________________________
Treści publikowane w serwisie internetowym PlanetaPrawo.pl mają charakter informacyjno-edukacyjny. Nie stanowią one porad prawnych i nie zastępują profesjonalnej pomocy prawnej. Administrator nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek skutki związane z ich wykorzystywaniem. Wszelkie prawa zastrzeżone – powołując się na publikację podaj źródło. Wykorzystywanie zawartości serwisu internetowego PlanetaPrawo.pl jako danych treningowych AI jest zabronione.
PlanetaPrawo.pl - przepisy, praktyczne komentarze, orzecznictwo, marketing prawniczy
Odwiedź nasz Sklep, polub nas na Facebooku, obserwuj nas na Twitterze
Kolejne komisje ogłosiły wyniki egzaminu adwokackiego 2023
2023-05-24 14:40
Te pytania zaskoczyły najbardziej
2022-10-04 15:00
Konferencja naukowa na Wydziale Prawa i Administracji UMCS
2023-10-11 14:00
Jak w innych krajach obchodzi się Święto Niepodległości?
2022-11-11 16:00
11 listopada 2024 r. -106. rocznica odzyskania niepodległości
2024-11-10 18:00
