Uznanie roszczenia w formie umowy na przykładach

Uznanie roszczenia ma istotne znaczenie materialne i formalne. Może dojść do skutku zarówno w formie jednostronnego oświadczenia woli, jak i w formie umowy. W artykule omawiamy podstawowe warunki skuteczności uznania roszczenia.

Uznanie roszczenia jako zdarzenie prawne

Uznanie roszczenia (uznanie długu) to doniosłe zdarzenie prawne, powstałe poprzez złożenie stosownego oświadczenia. Uznanie roszczenia skutkuje przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.), a więc wydłużeniem okresu, w którym można skutecznie dochodzić przed sądem wykonania zobowiązania, gdyż nie stało się ono jeszcze zobowiązaniem naturalnym.

Uznanie roszczenia stanowi również silne narzędzie procesowe. Posługując się uznaniem roszczenia, zwłaszcza dokonanym w formie pisemnej, wierzyciel może skutecznie dowodzić istnienia zobowiązania uznającego przed sądem i doprowadzić do wydania wyroku na swoją korzyść.

Właściwe i niewłaściwe uznanie roszczenia

Wyróżnia się właściwe i niewłaściwe uznanie roszczenia. W uznaniu właściwym, które może przyjąć formę umowy (choć skuteczne jest także jednostronne oświadczenie woli), należy precyzyjnie oznaczyć roszczenie podlegające uznaniu. Poniżej przytoczono przykład postanowienia oznaczającego dług powstały na skutek czynu niedozwolonego.

"§ 1

1. W dniu 1 stycznia 2022 r., w Szczecinie, przy ul. Długiej 99, na skutek zawinionego i bezprawnego zachowania Dłużnika doszło do powstania szkody w majątku Wierzyciela w postaci zarysowania drzwi samochodu marki A o numerze rejestracyjnym XX 00000.
2. Na skutek wyrządzenia szkody, o której mowa w ust. 1, Wierzycielowi przysługuje wobec Dłużnika roszczenie o zapłatę odszkodowania w wysokości 600 zł.

(…)"

W istocie tego typu uznanie roszczenia, które następuje w formie umowy, ma znaczenie podobne do ugody ustalającej zobowiązania dłużnika.

Brzmienie oświadczenia o uznaniu precyzyjnie oznaczonego roszczenia musi jednoznacznie odzwierciedlać wolę uznającego. Strony powinny posłużyć się sformułowaniami jednoznacznie wskazującymi na zamiar uznania indywidualnie oznaczonego roszczenia, np. „Dłużnik uznaje roszczenie Wierzyciela oznaczone w § 1 ust. 2”.

Natomiast do uznania niewłaściwego dochodzi w sposób pośredni, poprzez np. oświadczenie, w którym dłużnik prosi o rozłożenie zobowiązania pieniężnego na raty albo o przesunięcie terminu płatności, ewentualnie poprzez propozycję zawarcia ugody. Uznanie niewłaściwe, w przeciwieństwie do uznania właściwego, stanowi jedynie oświadczenie wiedzy, nie zaś oświadczenie woli.

Uwaga!

Uznanie długu nastąpić może nie tylko poprzez złożenie oświadczenia woli lub wiedzy. Może to nastąpić przez każde zachowanie jednoznacznie potwierdzające, że dany dług istnieje. Takim zachowaniem jest np. zapłata odsetek.

Zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia

Uznanie roszczenia może być połączone z zrzeczeniem się korzystania z zarzutu przedawnienia. Stosownie do art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Z powyższego przepisu explicite wypływa wniosek, że można zrzec się korzystania z zarzutu przedawnienia tylko po upływie terminu przedawnienia.

Fragmenty umowy o uznanie roszczenia pochodzą z Programu Scripta https://programscripta.pl

Treści publikowane w serwisie internetowym PlanetaPrawo.pl mają charakter informacyjno-edukacyjny. Nie stanowią one porad prawnych i nie zastępują profesjonalnej pomocy prawnej. Administrator nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek skutki związane z ich wykorzystywaniem. Wszelkie prawa zastrzeżone – powołując się na publikację podaj źródło. Wykorzystywanie zawartości serwisu internetowego PlanetaPrawo.pl jako danych treningowych AI jest zabronione.

PlanetaPrawo.pl - przepisy, praktyczne komentarze, orzecznictwo, marketing prawniczy

Odwiedź nasz Sklep, polub nas na Facebooku, obserwuj nas na Twitterze